Mijlpaal

In april zat de sonde er alweer een jaar in. Zonder er verder eigenlijk echt bij stil te staan. Het is voor ons zo gewoon en toch ook weer niet. Ja we hebben onze routine en ons gemak erin gevonden. Maar om iedere dag weer geconfronteerd te worden met het zichtbare slangetje, alle eetmomenten die voor "normale" mensen zo normaal zijn en de nog steeds starende blikken van vreemden. Het blijft steken en pijn doen. Ik weet dat we nog een lange weg te gaan hebben, maar ik weet ook dat het goed komt. 

 

De eettherapie begint zijn vruchten af te werpen. Sanna wil alles proberen en proeven. Ze heeft ook door dat ze dingen moet doorslikken. Ook het braken op vast voedsel is weg en het uit tuffen ervan doet ze nauwelijks meer.

Met de juiste "voorwaarde" naar Sanna toe en duidelijke tafelregels weet ze waar ze aan toe is.

Ze hoeft niks, ze mag alles. Mits het binnen de gedragsregels valt. Of ze eet of drinkt, die keuze is aan haar. De manier waarop ze eet of drinkt, die keuze is aan ons. Ze mag zelf aangeven of ze genoeg heeft of dat ze meer wil. Wil ze meer dan moet ze laten zien dat ze haar vorige hapje al heeft doorgeslikt. Anders gaat ze weer hamsteren en dat is iets wat ze moet af leren. Maar ze begint het door te krijgen. Soms vraagt ze om meer en opent ze zelf al haar mond om te laten zien dat ze een volgende hap mag. Ze is geen baby meer, dus het stapje voeren en babyvoeding slaan we over. Voeren past ook niet bij haar, ze wil graag zelf de controle hebben en zelf eten met haar handen of met een vork. Beginnen met babyhapjes / gepureerd eten heeft geen zin. Dan gaan we stappen terug. Ze is net 2 geworden en ze moet leren omgaan met structuren en leren kauwen.

Het klinkt zo gewoon, eten. Maar dat is het niet, niet voor Sanna. Als je angsten hebt voor eten en drinken en je hebt het als baby zijnde niet geleerd dan is het juist nu een grote uitdaging om te leren eten. Te leren kauwen en te leren slikken en te leren wat je met je tong doet als je aan het eten bent. Bewegingen die wij automatisch doen, maar dat komt omdat wij niet nadenken bij eten.

 

Nu zijn we sinds een week begonnen met afbouwen van de sondevoeding. Ze kreeg 950ml op een dag. Daar is nu 150ml vanaf gegaan. Van 2 voedingen 75ml eraf. We moeten ergens beginnen, meer zou kunnen betekenen dat ze echt honger krijgt maar dat ze het zelf nog niet aandurft. En dan dwingen we haar in een positie die zij misschien nog niet aan kan. Dan zal ze blokkeren en wederom compleet gaan weigeren. Juist nu er duidelijk verbetering in zit. Ze eet kleine beetjes en ze drinkt nu ook ander drinken dan alleen water. En met kleine beetjes eten heb ik het over 5 hagelslagjes met het ontbijt, een half bekertje heldere soep met de lunch en een half aardappeltje met het avond eten. Maar voor ons is dat al heel wat. Een half jaar geleden was het nog niks namelijk.

 

Morgen hebben we onze eerste EMDR sessie met haar. Ik ben benieuwd hoe dat gaat en wat het ons zal brengen. Ik hoop dat deze vorm van therapie haar traumatisch verleden met eten en drinken een plekje kan geven. En dat het haar het zetje geeft die ze nodig heeft om meer te durven.

Terwijl ik vind dat ze al zoveel durft en het al zo goed doet. Vorige zomer wenste ik dat ik een kind had wat zeurde om een ijsje. Of helemaal smerig en plakkerig was en onder het eten zat. Nu heb ik heel soms dat kindje wat mijn ijsje wil, wat mijn koekje wil en waarvan de chocoladepasta overal zit en ze het smakkend weg zit te eten.